درجه تب

شعر هایم را در دستانت جا گذاشته بودم 

نقطه می شوی و من شمشیر زنان استوا را می شکافتم

تا گرمای تنت را فراموش 

یخ های قطب از چشمانم آویزان بود 

در فسیل روز های بی تو 

براستی کدامیک مقصر بود ؟

ماه که پشت پلک های بسته ات می خوابید ؟

یا خورشید که مردمک چشمانت را خیره بود ؟

کلید ستاره هم که 

در جیب پیراهن سورمه ای ات جا مانده بود

طبیعت دشمن خونی من است 

وقتی خیره به من نمی رقصد نفسهایت 

بهار مرداب است 

که درخت دستانت گل بر بارانم نمی زند 

وقتی اتاقم دهانش را باز می کند 

و شب درجه تب تختم را روی زبانش می گذارد 

می سوزم ...